(on)feilbaar
Chantal Mouës
Feilbaarheid toont leerbaarheid en nieuwsgierigheid. Juist dat laatste is de "jus" van ons vakgebied.
Naast me zit de AIOS mee te luisteren met ons gesprek. Een jonge vrouw tegenover mij luistert gelaten en in lichte paniek naar mijn informatie over een borstreconstructie na amputatie. We zijn samen vrouw, in dit geval zelfs alle drie. Mijn witte jas hangt aan een haakje naast de deur. Gezien mijn specialisatie met voornamelijk vrouwen of kinderen als patiënt, heb ik die jas vaker uit dan aan. De functie als beschermjas begrijp ik goed, maar het stigma bevalt me niet in veel situaties. Zeker in een gesprek zoals deze dient het mijns inziens geen doel. Mijn naambordje is wel opgespeld en daarmee is genoeg onderscheid gemaakt. Na veel informatie, tranen, een onderzoek met koude handen en herhaling van de mogelijkheden, sluiten we het gesprek af. Er volgt een hand op haar schouder bij vertrek. Ik ben 15 minuten uitgelopen, het is 10.00 uur.
's Middags ga ik in gesprek met een AIOS over zijn ontwikkeling. We hebben het naast medisch inhoudelijke zaken ook over het plezier in het werk. In dit eerste jaargesprek komt altijd het “bewust onbekwaam” - gevoel van de jonge collega naar voren. Het eufore gevoel alles te kunnen is verdwenen na de eerste (eigen) complicatie, een meningsverschil met een collega van een ander vakgebied of een teleurgestelde patiënt. Zijn perfectionisme heeft hem in de opleiding tot plastisch chirurg gebracht, maar bijt hem ook in de staart. Het streven naar een onfeilbaar blazoen en gladgestreken steile leercurve is onrealistisch en dat bespreken we. Feilbaarheid toont leerbaarheid en nieuwsgierigheid. Juist dat laatste is de “jus” van ons vakgebied. Bekennen dat je daarin niet alwetend bent, helpt om te durven falen. “Kom op!” “Loop langs de randen van oncomfortabel” geef ik dan aan. Want daar waar het schuurt, zit je groei.
Als we “falen” niet toelaten in ons werk, zal de coassistent vervolgens de indruk krijgen dat werken in een ziekenhuis alleen voor de “onfeilbaren” is. De stress van het “niet weten” en fouten maken, wordt als een virus doorgegeven. De co-dokter ziet zich ook nog eens zonder rol van betekenis binnen een vakgroep. Hij voelt zich dus niet alleen afgerekend op missende kennis, maar ook op het teamgevoel. Uit angst voor een slechte beoordeling wordt zijn nieuwsgierigheid getemd. De Co maakt zich vervolgens onzichtbaar. “Als je niet wordt gezien, kan je ook niets worden gevraagd”. Wel met witte jas aan natuurlijk, anders neemt niemand je serieus.
En nu vragen we ons dus collectief af waarom er zoveel medisch studenten na hun coschappen niet verder gaan in hun beroepskeuze als basisarts. Naar schatting zijn er ruim 16.000 basisartsen gestrand voor de poorten van het ziekenhuis. Dit is, met ruim 3000 studenten geneeskunde per jaar, 5 jaargangen aan missende handen aan de patiënt. Dat terwijl het gehele coschap bezien zou kunnen worden als een groot speelveld waarin je mag falen en vallen.
Zelfs artsen zijn nooit de hele dag 100% geweldig, Maar zelfs 75% “geweldigheid” is nog altijd veel beter dan wanneer je het als patiënt zelf moet oplossen. We huppelen echt niet de hele dag als een blije, onfeilbare dokter door het ziekenhuis. Ook als ìk het zelf even niet weet, heb ik een team dat me oplapt en krijg ik een kop koffie van mijn doktersassistente met een virtueel schouderklopje. Dus aan jou, beste jonge aanstaande dokter; Als je jouw nieuwsgierigheid en plezier weer terug weet te vinden, kom dan met ons meedoen! Inclusief “domme” vragen! Want die zijn voor mij hopelijk “feilloos” te beantwoorden. Ook wel gewoon eens lekker toch?
Meer lezen van MCL vertelt?
Bekijk meer verhalen over afdelingen, mensen, zorg, keuzes, meedoen en geluk op deze pagina.
MCL als topklinisch opleidingsziekenhuis
MCL is een topklinisch opleidingsziekenhuis en behoort sinds 2003 tot de vereniging Samenwerkende Topklinische opleidingsZiekenhuizen (STZ). Dit betekent dat ons ziekenhuis voldoet aan verschillende eisen die voornamelijk te maken hebben met de kwaliteit van het onderwijs, (medische) opleidingen en wetenschappelijk onderzoek. Het lidmaatschap betekent een erkenning voor de energie die het MCL heeft gestoken in de specialistische opleidingen. De vereniging STZ bestaat uit zesentwintig grote opleidingsziekenhuizen in Nederland die hooggespecialiseerde medische zorg verlenen, wetenschappelijk onderzoek doen en vele artsen, verpleegkundigen en andere zorgprofessionals opleiden. Meer weten? Zie deze pagina.