Jouw verhaal van het MCL: hoe het ziekenhuis MCL als thuis voelt op een dubbele manier

Suzanne: ‘Tijdens mijn zwangerschap van onze eerste dochter in 2014 bleek ik de streptokokken bacterie bij me te dragen. Dit betekende een ziekenhuis bevalling. Dit was anders dan waar ik op hoopte, thuis en in een bad. Er volgde controles in het mcl en zo ook de bevalling. Mn eigen verloskundige heeft de bevalling begeleid. Mn moeder, zus en schoonmoeder waren er bij. Isabelle was een prachtig gezond kindje. Geboren bij 40.3 weken. We moesten een nacht blijven ter controle. 

De volgende dag vroeg ik om haar nogmaals te controleren, iets in mij zei dat ze wat koud was. En ja hoor, ze was niet helemaal in orde en werd bij mij weg gereden. Ze kwam op de couveuse, kreeg antibiotica en een sondevoeding. En ik een beeldscherm vanwaar ik haar kon zien. We verbleven er 8 dagen. 8 vreselijk lange dagen waarbij ik onder de douche kroop om even te huilen. Ik verbleef die hele week op de kraamafdeling en Isabelle en ik werden goed verzorgd. Tijdens de rit naar huis heb ik zo enorm gehuild. Waar een week voorbij vliegt voor een ander, duurde deze dagen een eeuwigheid. Niet wetende dat we er een paar jaar later nog veel langer zouden verblijven. 

Na een lang traject, via MCL naar het UMCG waar we 2 jaar lang dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit ons IVF-traject ondergingen. Bij de allerlaatste kans werd ik zwanger! Hoera! Of toch niet zo hoera.. een tweeling! Met gedeelde placenta. Dit brengt weer zorgen met zich mee. Veel bloedingen die in het MCL verklaard werden. Alles wel! Tot ik bij 20 weken toch door oplettendheid van de gynaecoloog van het MCL (namen wist ik toen nog zo goed, maar ben de details vergeten door alle gekte) toch werd doorverwezen naar Leiden. Daar leek één van de twee niet goed te groeien en het leek er op dat deze geaborteerd moest worden. 

Na vier weken rouw bleek onze kanjer toch goed te groeien. Terug naar het MCL! Gelukkig! Tijdens een feestje thuis bleef ik maar plassen, toch maar even een ritje met een van onze lieve vrienden naar het MCL voor controle (m’n man had een biertje op en we hadden logees). Ik had niet in de gaten dat ik vanaf dat moment tien weken van huis zou blijven. Mn vliezen waren gebroken en ze stuurde mij met 30 weken met de ambulance naar het UMCG. Na een week beviel ik daar (natuurlijk) van een tweeling. 31 weken, zo klein! Daar hebben we 2,5 week in spanning gezeten en van alles beleefd. En toen eindelijk “naar thuis”! Want we mochten de andere 6,5 week in het MCL uitzitten.

Onze dochter die al die tijd bij m’n moeder en haar man verbleef mocht ook eindelijk bij haar broertjes. Zij werd bij haar bezoek altijd opgevangen voor de pedagogisch werksters. Die deden dan iets leuks met haar. We kregen een mooi dagboekje waarin mooie mijlpalen werden beschreven en waar foto’s in werden geplakt. Lactatiekundige Lydia heeft me erg geholpen bij de voeding van de jongens. We gingen van sonde naar fles en zo door naar de borst. Zo waardevol! Gevoed tot 3 en 4 jaar, waar ik zo dankbaar voor ben na een periode waarin je zoveel afstand van je kindjes hebt gehad. Soep op de afdeling en lekker eten in het restaurant. Lieve ouders ontmoet van andere kindjes. Hulp van Hotty de maatschappelijk werkster om er over te praten en om een brief op te stellen voor mijn werknemer. Bij thuiskomst bleek Julian toch niet fit, we keken het even aan en bij nacontrole (super dat ze bij mij thuis kwam!) bleek hij erg ziek te zijn. Zuster Lydia bleef kalm, vroeg me een tas in te pakken en bracht ons naar het MCL. 

Eenmaal op de afdeling kreeg Julian een rare kleur waarop iedereen in de bres sprong en naar de “acute kamer” vloog. Lydia had goed gehandeld om hem hierheen te brengen. Dit had niet langer moeten duren. Aan z’n bed stond een lieve broeder die voor mij al bekend was en zo ook de arts. Ik voelde me veilig. En zo stond ik op het kamertje waar ik vanuit de couveuse uitzicht op had gehad al die weken en waar ik ouders in paniek om hun kindje heen zag staan. We werden met de ambulance naar het UMCG gebracht en daar bleek gelukkig dat het mee viel. Hij was wel erg ziek maar het was op te lossen met antibiotica. Dus weer in de ambulance naar MCL waar we nog een week verbleven. Ik in het Ronald MCdonald huis waar ik warm werd verwelkomd. Dit was zó fijn! 

Het MCL voelt als een thuis op een dubbele manier. Maar altijd met een warm gevoel. Ook ben ik meerdere malen op de spoedeisende hulp geweest. Met m’n oma van toen bijna 100 en toen leek te overlijden… ze is er nog steeds en 3 dec wordt ze 101! Maar ook met mijn vader na een zelfmoordpoging. Je zit dan in een vreselijke situatie en hebt dan de liefste en kundigste mensen om je heen. Dat maakt alles een stuk dragelijker. Een euthanasie heb ik er meegemaakt, cliënten op afdelingen bezocht. Heel wat stappen zijn daar gezet. Allemaal onder begeleiding van zulke ontzettend fijne medewerkers.