Door ECT kon Amanda het leven weer oppakken

De zware depressie kwam bij Amanda niet uit de lucht vallen. ‘’Ik had al een tijdje problemen met mijn hormonen, veel last van overgangsklachten, sliep slecht en zat niet lekker in mijn vel. Daarnaast wilde ik graag wat verandering in mijn werk en terug verhuizen naar Sneek. Wonen en werken in Balk maakte mijn wereld erg klein. Ik wilde graag wat meer in de anonimiteit.’’ Een groepsreis van een week naar Zuid-Engeland was voor Amanda de druppel die de emmer deed overlopen. ‘’We bezochten spirituele plekken zoals Stonehenge. Het was die week erg warm daar, waardoor ik nauwelijks kon slapen. Doorwaakte nachten en overvolle dagen waarop ik alle informatie absorbeerde als een spons. Toen ik weer thuis kwam, dacht ik wel even bij te kunnen slapen en dan was het vast wel over. Dat gebeurde dus niet, ik kon thuis niet de rust vinden en lag nachten lang wakker. Na een paar weken was ik eigenlijk helemaal doorgedraaid.’’

‘’Het gaat niet goed met mij, breng me alsjeblieft naar een dokter’’, smeekte Amanda haar vriend op een vrijdagavond in juli 2018. Omdat het weekend was gingen ze naar de Dokterswacht. Daar deed ze haar verhaal. Ze had op dat moment al bijna een maand nauwelijks geslapen en was ten einde raad. Ze kon amper nog lopen en had eigenlijk maar één wens: ‘’Help me alsjeblieft, ik moet slapen!’’

Amanda kreeg een paardenmiddel voor de nacht en daarmee zou het leed binnen een dag of zes wel over moeten zijn, volgens de arts. Maar dat gebeurde niet. Sterker nog: het werd alleen maar erger. ‘’Ik lag nachtenlang wakker, spookte rond in huis en wist niet meer waar ik het zoeken moest.’’ Dit zorgde ervoor dat Amanda uiteindelijk volkomen over de rooie bij de huisarts op de onderzoekstafel belandde. ‘’Tijdens het consult zakte ik af en toe weg. Als ik iets zei was ik nauwelijks te verstaan, mijn stem was bijna verdwenen. Zachtjes vroeg ik de huisarts om me op te laten nemen. Dit lukte, hij vroeg een spoedopname voor mij aan in een psychiatrische kliniek.’’

Na een verblijf van een aantal weken was Amanda wat aangesterkt en mocht ze naar huis. Maar de problemen hielden aan, ze bleef slecht slapen en de kracht die ze in de kliniek had opgedaan verdween in sneltreinvaart. Er volgde een tweede opname, maar ook na die opname was er geen vooruitgang. Amanda was volledig het spoor bijster en nam vlak voor het slapen gaan een handvol medicijnen tegelijk in. Ze besloot af te wachten wat zou komen, maar raakte daarna volledig in paniek en moest met spoed naar het ziekenhuis. Daar bleek gelukkig dat de pillen geen schade hadden aangericht.

Er volgden daarna nog twee opnames, Amanda was inmiddels in een psychose beland en daarom werd er een plan gemaakt om haar nu eindelijk eens de goede kant op te krijgen. De behandelend psychiater stelde ECT voor. ‘’Dit is echt het laatste redmiddel, we weten het niet meer met jou. ECT geeft goede resultaten, maar het is een zwaar traject waar je voor moet tekenen’’, zei de arts. Er lijkt licht aan het einde van de tunnel. Vol angst dat ze de elektrische schokken zal voelen, gaat Amanda het vijf weken durende ECT-traject in. Na een keer of drie beginnen de shocks hun werk te doen, al ziet Amanda dat zelf nog niet. Ze wil er zelfs mee stoppen, omdat ze denkt dat ook dit niet helpt. Maar ze zet, mede door steun van haar geliefden, door en maakt het traject af. Na de tiende keer ECT staat MCL-psychiater Alexander Keijzers aan haar bed en zegt hij: ‘’Je was ver heen, Amanda. Maar kijk eens hoe het nu met je gaat. Wat denk je, kunnen we stoppen?’’ ‘’Ik knikte opgetogen en bedankte hem voor alle goede zorgen. We spraken af dat ik de kliniek mocht verlaten, maar dat ik thuis nog wel elke week bezoek zou krijgen van een psychiatrisch verpleegkundige. Dit was een fijn gevoel voor mij. Onder haar leiding pakte ik de draad langzaam weer op en kon ik mijn leven weer hervatten.’’

Inmiddels woont Amanda ruim twee jaar in Sneek, is ze alweer vier jaar lekker aan het werk en durft ze weer onder de mensen te komen en koffie te drinken bij haar favoriete restaurant in Sneek. Ze heeft alle horror uit 2018 achter zich gelaten, de ECT heeft haar er echt weer bovenop geholpen. ‘’Ik ben energiek, gelukkig en dankbaar dat het leven mij weer liefheeft, of nog beter: dat ik het leven weer liefheb. Ik vind het belangrijk dat de onderwerpen ‘depressie’ en ‘ECT’ uit de taboesfeer gehaald worden. Daarom wil ik iedereen die in eenzelfde situatie zit meegeven dat je altijd support moet vragen. Trek vroegtijdig aan de bel. Zie je geen uitweg meer? Vraag, roep of schreeuw om hulp en schaam je niet!’’

Meer lezen over ECT? Kijk op https://www.mcl.nl/aandoeningen-en-behandelingen/behandelingen/elektroconvulsietherapie. 

Bekijk meer verhalen over afdelingen, mensen, zorg, keuzes, meedoen en geluk op deze pagina.

Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.